Ze was erg moe en wilde haar moeder bezoeken. Haar moeder was niet in goede conditie en zij wist dat hoe langer zij bleef, hoe kleiner de kans was dat zij het bezoek zou halen. Dus belde ze de dag tevoren om haar te bezoeken en bleef ze de nacht. Tijdens het bezoek deelde ze mee dat ze erg tevreden was met hoe haar bezoek was verlopen. Het lijkt erop dat je het hier naar je zin hebt gehad', zei haar moeder. 'Je lijkt wel gelukkig tussen al die bezoekers', merkte een verblufte vrouw op.
Jorie was niet van plan geweest deze gedachten te delen. Maar hoe zouden ze niet troostend kunnen zijn? Ze kon haar moeder vertellen dat haar bezoek, net als bij haar, belangrijke vragen bij haar opriep en dat ze haar moeder graag zou vertellen wat haar zorgen baarde, mochten die er zijn. 'Dat is alles wat ik haar wilde aanbieden sinds we elkaar gesproken hebben', zei Jouw. 'Je moeder zal verrukt zijn over hoe goed je haar in het licht hebt gebracht.' Toen vroeg hij; 'Heb je met haar gesproken over je bezoek, wetende wat het je gekost heeft en hoe het je verder zal beïnvloeden?'
Het gesprek ging verder. 'Hoe kan ik er zeker van zijn dat ik dit geld van mijn dochter krijg?' 'Het is financieel een beetje krap', antwoordt de zei. 'Ook weet ik zeker dat ze niet wil dat ik afzie van medische zaken'. 'Dat is alles wat ik wil zeggen, voordat ik ga, edelachtbare, ik wens u het allerbeste. Alles is naar uw normen geweest'. En daarmee drukte Jouw op de zilveren knoppen en vertrok.
Eén ding hadParker geleerd: 'het voordeel is een glimlach op het gezicht te toveren'. Hij had haar ook geleerd dat iedereen wel iets positiefs te zeggen heeft, en dat het er vaak om gaat hoe je naar jezelf kijkt. De getuige zei: 'Je was mooi. Je was slim. Je was kwetsbaar. Je kreeg het meisje en je maakte de afspraak bij de dokter. Dat is wat telt'.Parker kon het niet helpen maar glimlachte. Hij was nog een stap verder gegaan. Hij had geleerd dat zelfs in de meest heldere tijden, en zelfs in de meest ongunstige omstandigheden, het eerste wat hij had geleerd te doen, was om te leunen in die bezoeken aan zijn patiënten.
HET EINDE
Het is iets na twee uur 's nachts en ik ben blij dat ik vijf weken na de operatie word opgeroepen. Ik ben zeven en een halve pond afgevallen en een paar centimeter. Ik heb ook geleerd om het gejammer van moeders te verwelkomen.
Ja, de moeder van een negenjarig meisje zegt: "Mama, ik ben bang forno."
De moeder van een negenjarige jongen zegt: "Ik ben bang forno!!! Ik dacht niet dat dit echt was."
Ze zijn het er allebei mee eens dat het echt is. Ze zijn bang. Niet voor zichzelf of hun dochter. Ze zijn bang zonder reden. Ze vragen me om het hen niet te makkelijk te maken. Ik vertel ze duidelijk genoeg dat het niet makkelijk is. En het is niet makkelijk zonder naar de eerste hulp te rennen.
Ondanks al het bovenstaande is er één lichtpuntje in deze harde fluorescerende put. Ik ben overal in de stad geweest om te bidden. Maar er was geen reden om te gaan. Ik was aan het praten over geen reden. Nu heb ik twee redenen.
DEBELE redenen.
1. Ik was daar om voor mijn patient te zorgen.
2. Ik was daar om hem liefde te tonen.
Ik wist het toen nog niet, maar dit was mijn bult. Een hele mooie. Mijn patiënt vertelde me een verhaal.
Het was december in het Vietnamese foodcourt. Een jong meisje was gunsten aan het uitdelen om een dilemma op te lossen. Ze wilde haar VISA inruilen voor een medicijn tegen maagzuur. Het arme meisje rookte al sinds haar vijftiende en dat was de reden voor haar borst vol puistjes. Ze was bang om de man van zich te vervreemden. Zoveel was haar angst.
Dus op een dag, toen ik hem liet zien hoe hij "het moest maken" (wat hij verstond onder "het maken"??!) keek hij me aan en zei simpelweg: "Ik wil met je praten over je patiënt."
Mijn patiënt was uitgeput maar tevreden. Hij wilde van zijn ziekte verlost worden. Ik zei hem dat ik dat zou doen. Het trieste bewijs van zijn uitputting was zijn,. Hij woonde alleen op het platteland en als hij op huisbezoek ging, kon hij niemand vinden. Hij voelde zich hopeloos en bang.
Ik nam zijn hand in de mijne en we liepen langs de lijn.